-Εικόνα από Laura Zalenga-

Εκπλήξεις στη ζωή υπάρχουν μυριάδες. Εκπλήξεις που προκύπτουν από εξωτερικές συνθήκες αλλά και από εσωτερικές. Εκπλήξεις που φέρνουν στον άνθρωπο ροές συναισθημάτων, σκέψεων και δράσεων. Είναι όμως ένα είδος έκπληξης που είναι ξεχωριστό, η εκδήλωση του προσφέρει στον άνθρωπο ένα τόσο βαθύ βίωμα, δρώντας κατακόρυφα σχίζοντας στιγμιαία τη συντήρηση των μαθημένων του μοτίβων, δίνοντας του νέα εμπειρία στο ποιος είναι.

Τέτοιες εκπλήξεις συναντά κάποιος όταν στρέψει την προσοχή προς τα μέσα και πάρει την απόφαση να εργαστεί για να απαγκιστρωθεί από τον έλεγχο των όποιων ψυχοσωματικών, ασθενειών και δεινών που ορίζουν τη ζωή του. Αυτή η έκπληξη δίνει την αίσθηση ότι κάτι εσωτερικά βαθύτερο είναι Παρόν. Είναι η ψυχική κατάσταση που ξεπετάγεται απρόσμενα μέσα από οποιαδήποτε μορφή διανοητικής υστέρησης, ψυχικής διαταραχής, νεύρωσης, ασθένειας, παράλυσης, φέρνοντας στο φως ίχνη βαθιάς ζωτικότητας και υγείας.

Η μαρτυρία και το βίωμα αυτού του γεγονότος αφήνουν στο παρόν μια αίσθηση δέους, συγκίνησης και συνειδητοποίησης για την πολυδιάστατη φύση του ψυχικού κόσμου στον άνθρωπο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που βρέθηκα συνειδητή μάρτυρας αυτού του θαυμαστού γεγονότος να είναι μέσα από τη θεραπευτική δουλειά με ένα κορίτσι δύο χρονών όταν το κλειστό της σώμα άνοιξε  διάπλατα, τα παθητικά της μάτια εστίασαν στα δικά μου παίρνοντας βαθιά εισπνοή. Ήταν η στιγμή που ένιωσε να διαπερνά το σώμα της η ροή του αέρα από το πέταγμα της πεταλούδας που βγήκε με φόρα από το κουκούλι κινούμενη ελεύθερη προς τον ουρανό.  

Αυτό το ξαφνικό και συγχρονισμένο άνοιγμα με το συμβολισμό του πετάγματος και την ταυτόχρονη αναπαράσταση του αισθητηριακά με την κίνηση ενός μαντιλιού, άφησε να αναδυθεί μια έντονη εσωτερική ροή ζωτικότητας δίνοντας την αίσθηση ότι το κορίτσι είναι παρόν σε αυτό που γίνεται στο εδώ και τώρα. Προς στιγμή φάνηκε να αποκαθίσταται με πληρότητα η αναπνοή της, ενώ, οι παλμοί της καρδιάς της έδειχναν μια πρωτόγνωρη σταθερότητα. Η έκπληξη έφερε τέτοια καθαρότητα που φανέρωσε τη δυνατότητα της εσωτερικής ζωής να δρα στο χώρο και το χρόνο με μορφή το σύμβολο, επιτρέποντας ακόμα και σε ένα χρόνια αδύναμο και ασθενές σώμα να ξυπνήσει για μια στιγμή.

Κάποιες άλλες φορές, η εμπειρία αυτού που είναι Παρόν γίνεται μέσα από μια επώδυνη εσωτερική διεργασία. Εκείνη την ημέρα η νεαρή γυναίκα ήρθε στη θεραπεία έχοντας μια διαφορετική όψη από κάθε άλλη φορά. Έβλεπα μια εικόνα ενός αφημένου ανθρώπου, αφρόντιστου και παραμελημένου, με το σώμα να ελκύεται ολοκληρωτικά από τη βαρύτητα της γης χωρίς καμία ένδειξη αντίστασης. Η εσωτερική εξερεύνηση ξετυλίχτηκε μέσα από αυτοσχεδιασμό και ανάληψη ρόλων διερευνώντας τη συμβολική ιστορία ενός κοριτσιού που χάθηκε μέσα σε σκοτεινό δάσος, ενώ, σαν έφτασε εμπρός σε βρόμικο βάλτο βγήκε μέσα από αυτόν ένα τέρας όπου την κυνηγούσε. Εκείνη τη στιγμή σε ρόλο κοριτσιού που με απόγνωση προσπαθούσε να ξεφύγει από το τέρας, έγινε μια ακαριαία εσωτερική αντιστροφή που επέτρεψε στο τέρας να πάρει ρόλο πρωταγωνιστή. Αμέσως, η ατμόσφαιρα στο θεραπευτικό δωμάτιο πύκνωσε και φορτίστηκε. Το τέρας άρχισε να μιλά στο κορίτσι για την ιστορία του, λέγοντας ότι κάποτε ήταν βασιλιάς, μα μαγεύτηκε και μεταμορφώθηκε σε άσχημο τέρας ριγμένο στου βάλτου τα βρόμικα νερά στο σκοτεινό δάσος μακριά από κάθε άνθρωπο. Το τέρας από απειλητικό έγινε φροντιστικό απέναντι στο κορίτσι, βάζοντας το στο σπίτι του, δίνοντας του φαγητό και δείχνοντας του τον ασφαλή δρόμο έξω από το δάσος. 

Αυτή η θαυμαστή αντιστροφή των εσωτερικών στοιχείων της ψυχής και το ξεδίπλωμα τους στο φως όπως αυτά είχαν ανάγκη, έσπειρε μέσα μου μια βαθιά διδαχή. Η αστείρευτη ικανότητα της ψυχής να παρέχει την απαραίτητη κάθαρση σε στοιχεία της που για χρόνια παραμένουν παραμορφωμένα και παραμελημένα από το ίδιο το άτομο. Τέτοιες στιγμές που η ψυχή φανερώνει την παρουσία της ο θεραπευτής δεν δρα, μα με ταπεινότητα γίνεται ο αλχημιστικός άμβυκας που φιλοξενεί τη μεταμορφωτική διαδικασία.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι στη φύση του ανθρώπου είναι να εξελίσσεται νοητικά, συναισθηματικά και σωματικά αποκτώντας δεξιότητες και πλάθοντας την προσωπικότητα του. Βέβαια, αυτό που είναι Παρόν στον άνθρωπο δεν τυγχάνει σημαντικότητας για αυτόν στον έξω κόσμο και έτσι το σκεπάζει με διάφορες επίπλαστες μορφές που ονομάζει “εγώ”. Μα κάποιες φορές αυτό που είναι Παρόν δείχνει την ύπαρξη του με τρόπο ξένο προς την προσωπικότητα του ανθρώπου διαταράσσοντας τον.

“Δεν είμαι εγώ” έλεγε συχνά ο νεαρός άνδρας όταν περιέγραφε αυτή την παράδοξη και έντονη εσωτερική ορμή που εκφραζόταν μέσα από αναρίθμητες νοητικές ιδέες, εικόνες και δράσεις του σώματος του προκαλώντας του φόβο, αηδία και οργή. Βίωνε τον εαυτό του ως ξένο σαν να φορούσε διαφορετικό ένδυμα κάθε φορά. Κάποια στιγμή στη θεραπεία τόλμησε μέσα από την ενεργητική φαντασία να αφαιρέσει ένα-ένα τα νοητικά ενδύματα της εσωτερικής ορμής. Αυτό που έμεινε ήταν άσπρο φως να βγαίνει από κάπου που ήταν κλεισμένο και να απλώνεται στο χώρο. Επιτράπηκε της εικόνας του άσπρου φωτός να πάρει μορφή στο εδώ και τώρα μέσα από τη σωματική κίνηση. Έτσι, ο νεαρός άνδρας έγινε το άσπρο φως που βρισκόταν πίσω από μια πύλη η οποία ήταν φραγμένη από ύφασμα. Το άσπρο φως σκάλιζε και έβγαζε μια-μια τις ίνες του υφάσματος μέχρι που βγήκε προς τα έξω φωτίζοντας το σκοτεινό δωμάτιο. Με έκπληξη και συγκίνηση ο νεαρός άνδρας βίωσε μια πρωτόγνωρη και βαθιά αίσθηση γενναιοδωρίας προς την ίδια του την ύπαρξη.

Τέτοιες παράδοξες και εσωτερικές εκπλήξεις μας προσκαλούν να δούμε ότι αυτό το ψεύτικο οικοδόμημα που έχουμε χτίσει και ονομάζουμε “εγώ”, μας δίνει μια αλλοιωμένη αντίληψη για τον εαυτό μας. Μας δείχνουν ότι κρατάμε με κάθε τρόπο έγκλειστη την αυθεντική και ζωοφόρο ψυχική ουσία που κατοικεί μέσα μας απαγορεύοντας της να εξελιχθεί και μαζί με αυτήν να μεγαλώσουμε εσωτερικά. Έτσι, βυθιζόμαστε σε άπειρες προσκολλήσεις σχέσεων με ανθρώπους, αντικείμενα και ιδέες, πνιγόμαστε μέσα σε ψυχικές διαταραχές, νευρώσεις, ασθένειες και δεινά, παραμένοντας παθητικοί παρατηρητές της ζωής δίχως τόλμη στο να δοκιμάσουμε να γίνουμε η ίδια η Ζωή.